که دیده زیر زمین باغ خزانی را

نهان تر از سفر ریشه ها جهانی را ؟

و باد ، گرد همین خاکریز می پیچد

مگر که فاش کند قصّه نهانی را

که گفته خاک ، کم از آسمان بها دارد ؟

ببین در آینه خاک آسمانی را !

***

و دشت ، ساکت و ژرف است ، مثل اقیانوس

که شب به سینه فرو خورده کهکشانی را

چه قدر مادرِ او چنگ زند به سینه خاک

ولی نیافت از آن سوخته ، نشانی را

ولی نیافت مگر چند تا گلوله سرد

ولی نیافت مگر مشت استخوانی را

***

سپس در آن طرف دشت ، لاله ای را دید

که یافت بر اثرش باغ ارغوانی را

به سوی شهر مه آلود می کشند ، غروب

ز دشت سوخته ، از لاله کاروانی را

ببین کرامت او که پرورش داده است

 به خون جمجمه اش ، لاله جوانی را .

خیلی گشته بودیم ، نه پلاکی ، نه کارتی ، چیزی همراهش نبود.لباس فرم سپاه به تنش بود . چیزی شبیه به دکمه پیراهن نظرم را جلب کرد . خوب که دقت کردم ، دیدم یک نگین عقیق است که انگار جمله ای رویش حک شده .خاک وگل ها را پاک کردم ، دیگر نیازی نبود دنبال پلاکش بگردیم . روی عقیق نوشته بود:
                                    «به یاد شهدای گمنام»