تا سوي خــــيمه كـــمي آورد آب
طرف عــلقــمــه مي شد به شتاب
اين عجب بين كـه كنون آب حيات
آمــده در طــلـــــب آب فـــرات.
گــرچـــه ايـن آب زلال است، نرو
پس ايــن رود شــغــال است، نرو
اين شــغــالان ز پــي جـان تو اند
هـمــه در لـَـه لـَـه دســتان تو اند
بنــگــر در دل آبــــي عـــــباس
از چــه در حـالِ شـــتابي عباس؟
به كـجا مـــي روي اي ماه مـنير؟
اندكي آب بــخـــور، تـــشنه نمير
آه اي آب چــه ياغـــي شـــده اي
سبب كشتـــن ســـاقــي شده اي
ماه مي رفـــت و علـــم بر دوشش
بدتريــن حـــادثه در آغـــــوشش
نــكنــد تــير بـــه دستـش بزنند
يا كه شمــشيــر بـه دستش بزنند
كوفيان رشـــك تــــو دارند عباس
چشـــم بــر مشك تو دارند عباس
كلِّ تاريــــــخ گـــواهان مــن اند
كوفيان مــردم پيــــمان شكن اند
همه جـــا ســــدِّ ره دين شده اند
كــوفيـــان مــردم نفرين شده اند.
ماه از نـــهر چــو طوفان مي رفت
آب در مــشك شــتابان مـي رفت
مشـــــك او را گـــذر تـــير دريد
وقـــت جانبـــازي ي عباس رسيد
دست خـــود داد و دو بالـش دادند
در بــهــشـت آب زلالــش دادنــد
كـوفــيان اين هـمه مستي تا كـِي ؟
زر و ديـــنار پـــرستي تــا كــي ؟
اين گُل تشنه كه در دست شما ست
به خــدا كــه پســـر شير خدا ست
ديگر از سفـره ي دين نــان نخوريد
سـر فـــــرزنـــد عــلي را نـــبُريد
به گــُـل نـــازك ديـــن داس نزن
نيـــزه بر صـــورت عـــباس نــزن
نخـــوت كـــوفــه گـُهر مي شكند
داغ عــباس كــمـر مـي شــكنــد
آه عبـــاسِ دلاور بـــــــرخـــــيز
قـــمر خانـــه ي حــيدر بـــرخيز
مــردم كــوفه عجـــب نــامــردند
قـــمر غـــرق بــــه خونت كردند
بر ســــر نيـــزه چـه زيبا شده اي
مثل خـــورشيــــد هويدا شده اي
بــر ســر نيــــزه عـــجب تابيدي
مــاه بـــودي و كــنون خورشيدي
بعــد عبـــاس عــلَم را چـــه كنم
سركشي هاي قــــلم را چــه كنم
لالــه هـــا خــون جگر عباس اند
آب ها در بــه در عـــبـــاس انـد
به خدا شــاه فــــرات عباس است
ساقــي ي آب حــيات عباس است
گريـه ي فاطــمه را مـي فــهمــم
غربـــت عـــلقــمه را مــي فهمم
بي خـــبر از شــب مــهتاب منم
عاشــق فــلسفـــه ي آب منم ...