حدیث ، حدیث معروفی است لیکن تا بحال دنبال منبعی از مصادر شیعه نگشته بودم تا این حدیث در آن باشد و سندی از آن را نخواسته بودم اما چند روز پیش به فکر افتادم ولی نتوانستم چیزی کسب کنم ، فقط تنها مطلب که به نظر حقیر میرسد اینست و در آن تحقیقی اندک هم کردم که این حدیث قدسی را صوفیان و دراویش زیاد استفاده می کردند و اگر هم اینطور باشد حتما علما به تحقیق آن از قدیم پرداخته اند ولی بنده نتوانستم چیزی زیادی بفهمم فقط تا الآن سندی برایش پیدا نکردم ،باشد که انشاءالله استفتاء کنم . اما مطلبی که حدیث میگوید زیباست و در همین حال ابیاتی مربوط به آن هم هست،
در این مضمون:
ما بها و خون بها را یافتیم جانب جان باختن بشتافتیم
عشق از اول سرکش و خونی بود
تا گریزد هر که بیرونی بود
چو عاشق می شدم گفتم که بردم گوهر مقصود
ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد
قال الله تعالی :
مَن طَلَبَنی ، وَجَدَنی وَ مَن وَجَدَنی ، عَرَفَنی
وَ مَن عَرَفَنی ، اَحَبَّنی وَ مَن اَحَبَّنی ، عَشَقنَی
وَ مَن عَشَقتَنی ، عَشَقتَهُ وَ مَن عَشَقتَهُ ، قَتَلتَهُ
وَ مَن قَتَلتَهُ ، فَعَلّی دیَتَهَ وَ مَن دیَتَهُ عَلَیّ
فاَنَا دیَتَهُ
خداوند متعال می فرماید :
کسی که مرا طلب کند ، مرا پیدا می کند
و کسی که مرا پیدا کند ، مرا می شناسد
و کسی که مرا بشناسد ، مرا دوست دارد
و کسی که من را دوست دارد ، عاشقم می شود
و کسی که عاشق من شود ، من عاشق او می شوم
و کسی که من عاشق او شوم ، می کشمش
و کسی که من او را می کشم دیه او بر من است
وکسی که دیه او بر من است
من دیه او هستم .
