من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم
چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم

  فارغ از خودشدم و کوس «انا الحق» بزدم
همچو منصور خریدار سردار شدم

  غم دلدار فکنده است به جانم شرری
که به جان آمدم و شهره بازار شدم

 درمیخانه گشایید به رویم شب و روز
که من از مسجد و از مدرسه بیزار شدم

 جامه زهد و ریا کندم و بر تن کردم
خرقه پیر خراباتی و هشیار شدم

 واعظ شهر که از پند خود آزارم داد
از دم رند می آلوده مددکار شدم

 بگذارید که از میکده یادی بکنم 
من که با دست بت میکده بیدار شدم
روح الله الموسوی الخمینی (ره)

-------------------------------------------

و جواب معشوق :ادامه مطلب...

شیعگی آیا شکم پروردن است؟
یا به روز جنگ، عذر آوردن است
شیعگی آیا فقط خوابیدن است؟
رای مولا را به رؤیا دیدن است؟ادامه مطلب...

که دیده زیر زمین باغ خزانی را

نهان تر از سفر ریشه ها جهانی را ؟

و باد ، گرد همین خاکریز می پیچد

مگر که فاش کند قصّه نهانی را

که گفته خاک ، کم از آسمان بها دارد ؟

ببین در آینه خاک آسمانی را !

***

و دشت ، ساکت و ژرف است ، مثل اقیانوس

که شب به سینه فرو خورده کهکشانی را

چه قدر مادرِ او چنگ زند به سینه خاک

ولی نیافت از آن سوخته ، نشانی را

ولی نیافت مگر چند تا گلوله سرد

ولی نیافت مگر مشت استخوانی را

***

سپس در آن طرف دشت ، لاله ای را دید

که یافت بر اثرش باغ ارغوانی را

به سوی شهر مه آلود می کشند ، غروب

ز دشت سوخته ، از لاله کاروانی را

ببین کرامت او که پرورش داده است

 به خون جمجمه اش ، لاله جوانی را .

سر و جان و زر و جاهم همه گو، رو به سلامت

«عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت

همه سهل است تحمل نکنم بار جدایی»

درد بیمار نپرسند به شهر تو طبیبان

کس  درین شهر ندارد سر تیمار غریبان

نتوان گفت غم از بیم رقیبان به حبیبان

«حلقه بر در نتوانم زدن از بیم رقیبان

این توانم که بیایم سر کویت بگدایی»

گِرد گلزارِ رخ تست غبار خط ریحان

چون نگارین خطِ تذهیب بدیباچه قرآن

ای لبت آیت رحمت دهنت نفطه ایمان

«آن نه خال است و زنخدان و سر زلف پریشان

که دل اهل نظر برد که سریست خدایی»

هر شب هجر بر آنم که اگر وصل بجویم

همه چون نی بفغان آیم و چون چنگ بمویم

لیک مدهوش شوم چون سر زلف تو ببویم

«گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم

چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی»

چرخ امشب که بکام دل ما خواسته گشتن

دامنِ وصل تو نتوان برقیبان تو هشتن

نتوان از تو برای دل همسایه گذشتن

«شمع را باید از این خانه برون بردن و کشتن

تا که همسایه نداند که تو در خانهء مایی»

سعدی این گفت و شد ازگفتهِ خود باز پشیمان

که مریض تب عشق تو هدر گوید و هذیان

بشب تیره نهفتن نتوان ماه درخشان

«کشتن شمع چه حاجت بود از بیم رقیبان

پرتو روی تو گوید که تو در خانهء مایی»

نرگس مست تو مستوری مردم نگزیند

دست گلچین نرسد تا گلی از شاخ تو چیند

جلوه کن جلوه که خورشید بخلوت ننشیند

«پرده بردار که بیگانه خود آن روی نه بیند

تو بزرگی و در آئینهء کوچک ننمایی»

نازم آن سر که چو گیسوی تو در پای تو ریزد

نازم آن پای که از کوی وفای تو نخیزد

شهریار آن نه که با لشکر عشق تو ستیزد

«سعدی آن نیست که هرگز ز کمند تو گریزد